jawadde

Small Japanese agency took the Titanium Cannes Lion for Design Barcode

What a simple but beautifull idea. Have a look at www.canneslions.com/winners_site/titan/ and admire some of the more than 200 created barcode designs.

Advertiser Design Barcode: “Unsightly barcodes have been raping the beauty of package design long enough. That's why we came up with a way to give barcodes a fun and beautiful makeover, while keeping its functional utility intact. We christened this new type of barcode the "Design Barcode" and pitched it to various manufacturers throughout Japan. As a result, many companies adopted it into their package design, and we helped to turn barcodes into a new channel for companies to communicate to their consumers.”

Sweet dreams

As from July 10 I will work at Saatchi &Saatchi Tokyo for a few weeks. Fortunately the Japanese invented nice products for singles.

Time in Tokyo

Just in case you have no clue what the time difference is  between your place and  the lovely little village where I will be between July 8 and August 15

Over Paul en Albertine.

Van ondernemende Vlamingen gesproken.

Waar Vlamingen al niet thuis zijn. Luister eens naar dit verhaal. Ze heten Paul en Albertine. Hij is accountant en rookt als een ketter. Werkelijk de een na de ander, vreselijk. Zij is een goedlachse ex-lerares Frans. Ze hebben al jaren een buitenverblijf in L’Escala in Noord-Spanje en zijn daar al even goed ingeburgerd als in Wetteren. Beide zijn rond de 60, hebben een mooie carrière achter de rug en een flinke cent op de rekening. Dus normaal gesproken klaar voor het derde hoofdstuk van hun leven, dat van de meeste medioren: genieten van het leven en het welverdiende pensioen. Alle zorgen op zij en laat de zon nu maar komen.

Maar Paul en Albertine hadden iets anders in gedachten. Enkele jaren geleden toerden ze wat rond in de Noord-Spaanse Pyreneeën toen ze plots een vervallen mas te koop zagen staan. Het huis had meer weg van een ruïne dan van een Spaanse hoeve. Het was gelegen in Albanyà. Niet helemaal het einde van de wereld, maar daar dan toch in de buurt.  Een onooglijk klein dorpje aan het eind van een lang bergwegeltje op zo’n 60 km van Figueres. Een godvergeten gat. De mas stond te koop, maar geen Spanjaard die van plan was zich zoiets aan te schaffen. Iedereen uit de streek was het erover eens: je moest wel goed gek zijn om zo’n afgelegen, bouwvallige hoeve te kopen. Paul en Albertine, twee ondernemende Vlamingen, waren zo gek.

Zij kochten de mas en begonnen aan een drie jaar lange kalvarietocht om van die hoop stenen iets te maken dat waarde had. De Spanjaarden uit de buurt geloofden hun ogen niet. Lourdes was toch enkele honderden kilometers verderop en bovendien nooit echt bewezen. Maar dit was wel een echt mirakel. De ruïne werd een heerlijke bijna Disney-achtige vakantiehoeve met zeven appartementen, 44 bedden, een zwembad, een schitterende inrichting, mooie meubels, alles d’er op en d’er aan. Gelegen op een domein van 210 hectare. Ik herhaal 210 hectare. Daar kan uw gemiddelde Belgische tuin meer dan 2000 keer in.

Paul en Albertine trotseerden de tergende verzoeken van de lokale dienst voor toerisme in de zoete hoop aanspraak te kunnen maken op een renovatiesubsidie van 50.000 euro. Een fractie van de totale kost, maar altijd welkom. Vele verzoeken van de heren inspecteurs werden ingewilligd, de ene al dwazer dan de andere: de receptie moest links in plaats van rechts, een venster was zogenaamd net iets te klein, een balk die er al honderden jaren stak zag er volgens de heren inspecteurs niet stevig genoeg uit. De verzoeken werden plichtsbewust uitgevoerd. In de zoete hoop de subsidie te krijgen, maar toen de hele verbouwing rond was, bleek er geen geld te zitten in de lade van het lokale renovatiecomité. Alle moeite voor niets.

Naast die ellende vocht Paul een waar stierengevecht uit met de Barcelonese architecte. Zij was zogenaamd gespecialiseerd in het verbouwen van massen.  Dag Jan. De dame liet niet hier en daar een steek maar een heel breiwerk vallen. Koppige Paul moest meermaals  fouten van die ‘chique madam met haar universiteitsdiploma’ (zijn citaat) corrigeren.

Donderdagavond 5 januari waren we per toeval te gast bij Paul en Albertine in de gerenoveerde hoeve ‘Can Mas’. Driekoningen is een feestdag in Spanje en Paul en Albertine hadden een klein feestje georganiseerd. Vrienden hadden ons meegenomen om het wonder van Albanyà te gaan bekijken. De vroegere bewoners (landbouwers) waren d’er, de metselaars, de timmerman en zijn vrouw, de buren, wij en natuurlijk Paul en Albertine met dochter Annick. Bernadette Soubiroux zag in Lourdes een stralende Heilige Maagd, wij zagen in Albanyà twee stralende ondernemende Vlamingen die in dat ver Pyreneeëngat een fortuin hadden geïnvesteerd om een vakantiehoeve zo goed als letterlijk uit de grond te stampen.

Als Lourdes een toeristische topper mag zijn dan bid ik God dat het Can Mas van Paul en Albertine eenzelfde lot is beschoren. Dit kleine wonder verdient het. U kan uw giften storten door er op vakantie te gaan. Surf naar www.canmasAlbanya.com. Het is niet goedkoop maar je verblijft dan ook even in een stukje paradijs. En dat ik niemand meer hoor zeggen dat er geen ondernemende Vlamingen meer zijn.

Chaos Families

De chaos families van vandaag.

Het klassieke familietje bestaat al lang niet meer. Pa werkt, ma doet het huishouden, zoonlief naar het college, dochter naar de meisjesschool. Iedereen kent zijn rol, iedereen doet zijn deel. Iedere dag allemaal samen op hetzelfde uur aan tafel. De hele week vlijtig werken en zondagnamiddag gaan we eens op stap. Het dorp, de burgemeester, de pastoor, de dokter, oma, opa, nonkel pastoor, alles is duidelijk, ieder kent zijn plaats. Er zijn de vaste vrienden en de zuilen, het leven is goed georganiseerd en zeer voorspelbaar.

Daartegenover staat het chaotische, veelzijdige leven van vandaag. De kinderen zijn een halve week bij pa, een halve week bij ma en haar nieuwe vriend. Ma werkt en heeft 1001 hobby’s. Het is alle dagen crossen om alles te combineren. Er staan honderden shampoos, yoghurts en soorten broden in het rek, je keuze bepalen is hard werken. Zelfs naar de kapper gaan is een beproeving: hebt u droog haar? wilt u op, onder of tot aan de oren? een speciale verzorging voor gekleurd, dof, gesplit of vet haar? een massage? zullen we brushen? wilt u gel of lak? We zitten in een ratrace, we worden overspoeld door informatie. Alle dagen zijn er tientallen nieuwigheden. Als je iets te lang op vakantie bent geweest dreig je niet meer mee te zijn met de nieuwste technologie. IDTV, blogs, GPS, wifi, bluetooth, gsm’s en pda’s het is fantastisch en je wordt er tegelijkertijd gek van.

Het leven biedt fantastische mogelijkheden maar we lijden allemaal aan keuzestress. Wat moet ik vanavond weer klaarmaken? Zal ik de kinderen op tijd  kunnen oppikken? Gaan we nog een terrasje doen of moet ik niet naar de trimclub? Hoe geraak ik vroeger uit deze meeting, ik moet nog gaan joggen? Kan de babysit twee uur langer blijven want ik moet nog naar een meeting? Ik moet nog naar de Carrefour en die sluit om 19,00 u?  Zal ik de juiste CD’s mee hebben voor de kids? Ik moet Jan, Piet, Juan, John, Susan en Pedro nog mailen. En ik moet nog onthaasten ook.

Saatchi & Saatchi heeft deze chaos families van vandaag onderzocht. Om te weten hoe ze met die stress omgaan. Hoe erg is het allemaal? En dat blijkt erg mee te vallen. Het algemene besluit is: ‘Chaos, yes, but I like it’. Enkele reacties: “Er is zoveel dat we willen doen, we hebben alleen tijd tekort. We aanvaarden de druk die erbij hoort, we vechten er niet meer tegen, we hebben ermee  leren leven”. “Onze familie ziet er vandaag zo anders uit. Het bestaat uit zovele mensen uit de meeste diverse kringen. En dat is zo rijk en plezierig”. “Chaos is: zij speelt piano, hij kijkt TV in zijn kamer, ik ben aan het internetten, alle telefoons rinkelen, iemand heeft de microwave opgezet, er staat iemand aan de deur, … . en dat is gewoon heerlijk”.  “Je kind belt je op. Ze hebben veel beleefd, goed nieuws en slecht nieuws, ze jagen je de stuipen op het lijf, ze ergeren je, ze bezorgen je kopbrekens, vertellen boeiende verhalen en beleven elke dag een avontuur, maar besluiten elk telefoontje met ‘ik zie je graag, ma’. Gewoon heerlijk ”.

Het zal zeker zo zijn dat de hedendaagse stress tot vele kwalen leidt. Maar de mens is sterk en slaagt er telkens weer in leefbare vormen te vinden. Niet de sterkste zal overleven, maar diegene die zicht het beste aanpast. Darwin had het ons met zijn evolutietheorie reeds voorspeld.